*طاهره موسوي گرمارودي
تو اي هميشه مسافر به شهرِ ما برگرد
تو اي غريبترين يارِ آشنا برگرد
ترا به حرمت ايّامِ انتظار بيا
ترا به معنيِ گمگشتهي وفا برگرد
ترا قسم به تمام كبوتران اسير
ترا به شاخهي زيتون به لالهها برگرد
به طرح خستهي خورشيد در غروب ملال
كه در گريز بُِِِوَد سوي ناكجا برگرد
به كورسوي ستاره فرازِ جادهي شب
به بُهتِ چهرهي مَه در دلِِ سما برگرد
ترا به خلوت حزن آفرين پاييزي
به برگهاي پراكندهي رها برگرد
ترا به صبر زمستان، سكوت برف سپيد
ترا به گريهي باران غمفزا برگرد
به نو بهار كه بيجلوهي تو زيبا نيست،
به جويبار كه افتاده از صدا برگرد
به آبشار كه گريد به رويِ شانهي كوه،
به كوهسار كه با اوست همنوا برگرد
تو اي چراغ هدايت، فروغ خانهي دين
تو اي سهيلِ نهان از نگاهِ ما برگرد
تو اي كه قامتِ صبر و شمايلِ لطفي
تو اي زلالِ دو چشمت خدا نما برگرد
ترا به آهِ دلِ دردمند مظلومان
ترا به اشك يتيمان بينوا برگرد
ترا به مويهي نهرِ فرات تا محشر
ترا به خونِ شهيدان كربلا برگرد
ترا به سينهي مجروح مادرت زهرا
ترا به سوز دل پاك مجتبي برگرد
ترا به نالهي حيدر كنار غربت چاه
به درد و داغِ وي از جهلِ اشقيا برگرد
ترا به رنج نبي در رهِ رسالتِ خويش
ترا به سعيِ گرانبارِ اوصيا برگرد
ترا قسم به تمام مقدّسات بيا
ترا به كعبه،منا،مروه و صفا برگرد
دگر بگو به چه خوانم ترا كه برگردي؟
ترا قسم به ملايك، رُسُل، خدا برگرد
بيا كه تيغ علي مانده در نيام، بيا
يگانه منتقمِ آلِ مصطفي برگرد
به روي شاخهي طبعم نشسته قُمريِ شعر
به عشق نام تو را ميدهد صلا، برگرد
بيا كه جملهي ما وارثان درد و غميم
همه به حيرت و رنجيم مبتلا، برگرد
به غير درگه لطف تو سر كجا بنهيم؟
بگو كه تا به كه آريم التجا، برگرد
به جز وصال تو درمان نميپذيرد دل
تو اي به درد تمام جهان دوا برگرد...
شماره نشریه: شمیم نرجس شماره 21