دی ان ان evoq , دات نت نیوک ,dnn
جمعه, 10 فروردین,1403

حدیث نفس


حدیث نفس

زينب مولودي

شنیدم سگی روزی صاحبش را که از فرط سرما خود را سرتا قدم پوشانده بود، نشناخت. زبان گشود به پارس. صاحب چون خود را به او نمایاند، سگ به گوشه‌ای خزید. نالید و از غصّه بمرد.

در عجب شدم از احوال خویش که چگونه جمع کرده‌ام بین این همه سرکشی و سرخوشی. چگونه نتوان دل پریشان و غم‌آلود بود که به غایتی چنین رسانده‌ام انسانیت را. صاحب‌خانه را که رانده‌ام هیچ، دزد عمارت را امارت داده و خوش خدمتی می‌کنم. نه عرق شرمی نه اشک ندامتی تا چه رسدم به دق کردن از خجلت.

عمری است دلقی پیشه می‌کنم غیر را. بارها پیامم داد که ای فلان، این‌چنین که تو می‌کنی انتظار حور و قصور و شراب طهور داشتنت روا نباشد؛ گوشم بدهکار نبود. چنین می اندیشيدم که پایم به خانه‌ي قبر رسد، نکیر و منکر ببینم، یادم از عهد الست آید و جواب «من ربّک» توانم دادن. حال، اندیشناک گشته‌ام بسیار. چگونه تواند شناختن مَلِک را هم‌چون منی که خدمتی از او نرفته و انسی نگرفته. وقتی سگی چنین از عهده‌ی شناخت صاحبش با هیبتی چنان برنیاید مرا چگونه از صاحبم یاد آید؟

شماره نشریه:  شمیم نرجس شماره 27


تعداد امتیازات: (2) Article Rating
تعداد مشاهده خبر: (1932)

نظرات ارسال شده

هم اکنون هیچ نظری ارسال نشده است. شما می توانید اولین نظردهنده باشد.

ارسال نظر جدید

نام

ایمیل

وب سایت

تصویر امنیتی
کد امنیتی را وارد نمایید:

Escort